دوسال و يازده ماهگيت

خورشيد بخشنده زندگيم 

بارديگر ماهروزت ,آغاز عشق ،آغازي دوباره و بي پايان ،آري دوباره چقدر من اين دوباره ها را دوست مي دارم 

دوستت دارم چند نقطه ....آري بي انتهاست اين دوست داشتن ها و زياد است اين چند نقطه ها 

بي پايان است اين دلبستگي و محال است دلكندن و خيال است دل بريدن ،اين آغازي بي پايان است 

در خواب هم مي بينم روياهاي عاشقانه ي با تو بودن را شيرين است اين خواب عاشقي چه رسد به لحظه هاي بيداري نفسي دوباره شانزدهمي ديگر ،دوباره استشمام بوي عاشقي و طپيدني ديگر اي همنفس من ،باران مني مي خواهم اين باران را همين باران عشقت را كه تا ابد در قلبم بباره تو را باران خواندم چون كسي به باران عادت نمي كند هروقت بيايد دوست داشتني است.وقتي تو آمدي محو شد در اتاق تاريكم آن تنهايي و احساس خستگي ها ديدم آسمان آبي را ديدم مظهر يكرنگي ها را حس كردم عشق پاكي را دوباره عاشق شدم، قلب من با تو هيچ نمي خواهد داشت ،ميهمان قلبم نشدي بلكه صاحبخانه بودي

پاكترين عشق،اسمت را خورشيد بخشنده نهادم اما بالاتر و بخشنده تر از آني

چشم زيبايت مهر خاموشي لبانم شد تا به قلبم زمزمه كنم آواز عشقت را،دو سال و يازده ماه گذشت باتو بودن و من هر نفس عاشقترين گشتم،به وجود پر ز احساست با وجودم دل بستم،تو شاهي و من گداي ناز چشمانت ،به كوي عشقت كلبه اي ساختم تا مرا مهمان شوي 

قدم بر چشمانم نهادي خوش آمدي تو خود مي داني صاحبخانه قلبم شدي تاج به سر كردم تو را تا بگويم

بالاتريني ،بهتريني ،مهريانتر از مهربانتريني برايم اول و آخريني ....