چهار سال و یک ماهگی و روز کودک 95

با مهربانترین کلام یعنی سلام به مهربانترینم پسرم  

امروز عطر رازقی ها پرکرده بود همه صحن و سرای خانه دل را. از خیالم گذشت دارند کوچه را آب می زنند (آب زنید راه را، همین که )خودم را به اشتیاق به کوچه رساندم. اگر تو نبودی پس چرا اینقدر صدای در شبیه تپش تند قلب من بود. اگر تو نبودی پس چرا اینقدر پلک چشم هایم می زند. چرا اینهمه بلوا دارند ماهی های کشیده انگشتانم روی صفحه کلید؟ من باید جایی میان باغچه خانه چند تا دانه نیلوفر بیندازم تا وقتی آفتاب مرا دور ساقه های خشک نرده می پیچد، کسی مرا یاد بی تابی های تو بیندازد..

می خواستم  چیزی برایت بنویسم  و حالا که دستانم را به شوق تو، روی صفحه کلید می لغزانم از عشق و شور سرشارم. کاش می توانستم حس و حالم را بهتر از این برایت بنویسم وقتی از تو سرشارم 

امروز مثل همه ماهگردهایت مملو از حس ناب بی قراری عاشقانه ام، مثل اینکه برجان عطشناکم باریدی... مثل همه دلتنگی های این همه پاییز ، پاییز روزهایم، چشم به دوردستها دوخته ام و لحظات ناب عاشقیمان را با تو زمزمه می کنم و تو سراپا گوشی نمی دانم این قصه چه حس بی وصفی دارد که من و تو خسته نمی شویم از تکرارش من تمام شب  را چشم به آسمان دوخته ام...من امروز آغوشم  بوی بهار می هد... من باید به فکر چند شاخه شمع و چند خوشه انگور برای سرخوشی عصر امروز باشم.... فکر همه چیز را کرده ام... همین که تو باشی همه چیز شیرین می شود... حتی اگر این روزها غمگین باشید که غم از دل برود چون تو بیایی ... دردانه مادر جان جانانم یک ماه از چهارسالگیت به سرعت برق و باد گذشت ماهروزت که مصادف است با روز کودک مبارک کودک شیرینم

باباصفای مهربان در وصف تو شعری سروده تقدیمت می کنم 

زنده باشی رادمهرم چون ساز و سامانم تویی 

در بساط زندگی امید و آرمانم تویی

جان کنم قربان ناز و شیطنت های دلکشت

در نظرگاه خیالم ماه تابانم تویی

تا جهان هست ای ماه رویم بخت و اقبالت بلند

هرکجا در هر مکان چون بحث و عنوانم تویی

میکند باباصفا وصف گلستان جمالت صبح و شام

چون مرا در زندگی هم جان و هم جانانم تویی

بهر فرنازم هستی ماه تابان و گوهر

دل من نیز از پرتو حسنت منور می شود 

می سزد کویم اگر خورشید تابانم تویی