دلنوشته پاييزي

چشمانم را می بندم تصور میکنم...

باد نوازشگر پاییزی..

نم باران، بازتاب نور ماه..

بر روی سنگفرش خیابان...

کوچه ای خلوت،چشمان گیرایت..

در هر قطره ی متبلور باران نقش می بندد.

نیستی و همیشه هستی...

همچنان قدم می زنم..

لا به لای نگاه های نافذت...

در ایستگاه زمان..

سنگینی نگاهت..

با نگاه پرسشگر من...

که چگونه رویایی

این چنین زلال؟

تو نیستی و من

از نگاهت سرشار...!

چطور مي شود شايد حسش سنگين باشد 

صدايت ،نگاهت،گيرايي چشمانت همه و همه در بند بند وجودم است تا بيايي و در آغوش بگيرمت 

رادمهرم اين روزهاي پاييزي مشغول درس و يادگيري و حس خوب كاغذ و دفتر و مشقي چقدر ذوق داري وقتي نشانه جديدي را يادمي گيري و هر روز تكرار مي كني كه چند تا ياد گرفتي مي نويسي و با عشق نگاه مي كني به دفترت و ازته دل مي خندي ،خوشحالم عزيزم كه خوب مأنوس شدي با مدرسه ،چقدر شيرين است كه خودت را در آغوشم بياندازي و كارتي كه خودت با دستان پرمهرت درست كردي و با خط زيبايت نام مرا نوشتي را با عشق تقديمم كني چه چيزي از اين زيباتر،دوستت دارم نازنينم و دوست داشتنم برايت تمامي ندارد ،شادباشي